Mijn heerlijke lieve zoon van 4 jaar wil pertinent niet door mij gekust worden. Hij vindt mijn kusjes vies want ze zijn nat. En nee, dit is geen fase. Het duurt namelijk al een jaar of twee. En dat vind ik vreselijk want hij is zo 'adorable' , hij heeft van die heerlijke mollige kuswangen en zijn haren ruiken zó heerlijk. Ze zijn zó uitnodigend om te kussen. 

Ik geniet niet van moeder zijn als ik moe ben en mijn kinderen niet in beweging krijg. Als mijn hoofd overloopt van to-do's. Ik geniet niet als ik uit mijn slof schiet omdat ik me machteloos en gefrustreerd voel, als mijn kind niet naar mij luistert, me wegduwt en naar mij schreeuwt.  Kortom: ik geniet niet als ik er niet bij ben met mijn hoofd, als ik gespannen en gestrest ben. Als ik niet aanwezig ben in mijn lijf, en ik mezelf 'verlaat', dan geniet ik niet. 

De overtuiging "Ik moet het oplossen", is bij mij een diepgewortelde. Gisteren nog kwam hij voorbij. Onze zoon was intens verdrietig omdat zijn zus een partijtje had en hij niet.

Naar bed brengen vind ik een van de vervelendste dingen om te doen. Als we eenmaal liggen met z'n allen, ja, dan vind ik het heerlijk. Alleen die weg ernaartoe...... de strijd om pyjama' s aan te trekken en tanden te poetsen... Alles tien keer moeten vragen, er een spel van maken (onze tandenborstel en pyjama kunnen praten...), manipuleren, dreigen, smeken, aangeven dat "Hoe sneller we nu in bed liggen, des te sneller we kunnen lezen". Ik heb er soms (vaak) helemaal geen energie voor, geen zin in. Ik wil gewoon dat ze luisteren, "en wel nu". Maar goed, dat werkt dus niet, niet bij mij, niet bij ons.

Vorige week gingen mijn kinderen, net als de rest van Nederland, weer naar school. Hallejulia, handen vrij! Wat ik even over het hoofd had gezien was dat dit best weer veel en spannend zou zijn voor onze gevoelige kleuter. Bij het avondeten kreeg hij dan ook een fikse huilbui en woede-uitbarsting. En bij het afronden van het bedtijdverhaaltje herhaald dit zich omdat hij er maar niet uitkwam op welke pagina het oortje gevouwen moest worden.

"Wacht eens even, ik hoéf het helemaal niet op te lossen." Ik keek naar mijn ruziënde kinderen, zoomde uit, en ineens drong dit inzicht tot mij door. Voor mij was dat echt een openbaring: de ontdekking dat ik onenigheid of ruzie  helemaal niet op hoef te lossen. Het zorgde voor opluchting, ontspanning, ruimte. Bij mij, maar ook bij mijn kinderen.

Wie mij persoonlijk kent, zal weten dat ik nogal een obsessie heb met het reguleren van het schermkijkgedrag van mijn kinderen. Ik voer bij ons thuis een strikt regime als het om filmpjes kijken gaat. Er mag door de weeks een half uurtje tot uur gekeken worden voordat we gaan eten. In het weekend, kijken ze in de ochtend zodat papa en mama kunnen uitslapen en op vrijdag hebben we film-pizza-avond. Al me al, mogen ze dus behoorlijk wat uren kijken per week. Ik ben vooral ook heel selectief in wát er gekeken wordt. 

Mijn zoontje werd vanochtend overstuur en huilend wakker. Toen ik bij hem kwam, wilde hij niet door mij getroost worden en riep dat ik weg moest gaan. Hij bleef maar schreewen, maar ik mocht hem niet benaderen. Dit frustreerde mij enorm en geirriteerd liep ik weg. "Zoek het dan maar zelf uit als je mij niet moet", dacht ik. Dit was namelijk niet de eerste keer dat hij mij niet wil als hij verdrietig is. Hij wil dan vooral papa. Enorm machteloos voelt dat.

Als mijn kinderen jaloers zijn, schiet ik vooral in paniek als ik dénk dat ik iets voor ze moet gaan oplossen, maar dat niet kan. Want ik koop natuurlijk niet zomaar allerlei cadeaus en ik pak zeker geen speelgoed af van andere kinderen, we kunnen niet altijd ook naar Monkey town of eindeloos filmpjes kijken. Als mijn zoon iets nieuws krijgt omdat hij het nodig heeft, wil ik mijn dochter niet altijd maar iets geven om haar tevreden te houden. Pas als ik me realiseer dat er een onderliggend verlangen is achter the object of desire en dit verlangen erken, dan verdwijnt doorgaans het scherpe kantje van de jaloersheid bij mijn kind en kan ik weer opgelucht ademhalen.

Als mijn dochter boos is, is ze goed boos. Haar ogen spuwen vuur, haar gelaatstrekken verharden en haar lichaam is een brok vurige energie. En als ze boos is, is ze lang boos. Ze is niet vatbaar voor een grapje, een gekke bek om haar aan het lachen te maken. Een tijdje terug kon ik dat maar moeilijk aanzien. Het raakte mij. Ik vond er wat van, het mocht er niet zijn. Ik vond het haar lelijk staan, die boosheid. Totdat ik, als donderslag bij heldere hemel, zag: DIT BEN IK. IK BEN PRECIES ZO ALS IK BOOS BEN. Dat kwam even hard binnen. Mehhhhh..... Eerst kwam de schok, en toen plopte daar "Schuldgevoel' naar boven: "dit had ik haar voorgeleefd, het is mijn schuld dat ze zo doet, ik heb haar niet geleerd hoe je op een gezonde manier boosheid uit."

Er bestaan alleen maar vervelende ouders.... Dat is wat je er dan vaak achteraan hoort. Maar ook daar ben ik het niet mee eens. Het is mijn diepste overtuiging dat ieder mens en ieder kind in essentie goed is. Er bestaan geen slechte mensen. Er bestaat alleen negatief of grensoverschrijdend gedrag. Op die manier kijk en luister ik ook naar kinderen en ouders tijdens mijn coachingssessies.

"Mama, mama, mama!!" Op sommige dagen hoor ik dit woord wel 30 keer per uur. Het drijft me regelmatig tot waanzin. Iedere keer als ik snel even het huishouden wil doen, begint onze kleuter mij te roepen. Wat ik ook zeg- " mama is aan het opruimen, ga jij maar even zelf spelen" - " mama kan nu niet met je spelen, je moet even zelf spelen", het helpt geen fluit. Waarom dit niet werkt, en waarom je hier juist het tegenovergestelde mee bereikt, dat lees je in dit artikel. Om een tipje van de sluier op te lichten: kinderen willen erbij horen en niet afgescheiden van jou ronddwalen in hun kinderwereld.