Waarom? Omdat ik heb geleerd dat dit in sommige situaties het enige is dat "helpt". Omdat het averechts werkt als ik mijn kind probeer te benaderen tijdens een hysterische huilbui. Omdat hij dan nog veel harder gaat schreeuwen en mij weg duwt of zelf weg rent. Helaas voor mij, want een knuffel en lieve woordjes fluisteren is makkelijker uit te houden dan geschreeuw dat door merg en been gaat.
Ik dacht: ik ben een slechte moeder, ik kan hem niet troosten
Als mijn kind zo hard te keer gaat, krijgt mijn lichaam een flinke adrenalineshot: mijn hartslag en ademhaling gaan omhoog, mijn lichaam raakt in een heuse "fight, freeze of flight "- modus. Toen ik nog niet door had dat "troosten" in sommige situaties niets uithaalt, probeerde ik hem uit alle macht tot bedaren te brengen. Dit zorgde er doorgaans voor dat hij alleen maar nog harder ging brullen waardoor ik verder in paniek raakte en dacht: "het werkt niet wat ik doe, wat moet ik dan doen?" En ook: "ik ben een slechte moeder, ik kan hem niet troosten." Want dat is toch wat een goede moeder doet: het kind troosten?
Je kind kunnen laten schreeuwen vraagt om een stevig potje zelf-regulatie
Begrijp me niet verkeerd: niet ieder kind is hetzelfde en niet ieder kind heeft baat bij dezelfde aanpak. Wel is het zo dat ieder kind nog moet leren om zijn eigen emoties te reguleren, net zoals het moet leren lopen, praten, lezen etc. En bij dit proces zijn de ouders essentieel. Er zijn kinderen die bij baat hebben bij directe troost en de nabijheid van de ouder. Maar er zijn ook kinderen die gebaat zijn bij heel veel, en dan bedoel ik héél véél ruimte en aan het (fysiek) uiten van emoties. Dit zijn kinderen die geen troost willen, niet op de manier zoals we het in het westen kennen. En die het juist dít nodig hebben in hun ontwikkeling tot emotie-regulatie. Zo een kind (vaak een temperamentvol kind) vraagt om een ouder die zijn eigen emoties en "arousal" beter dan gemiddeld kan reguleren, een ouder die de situatie kan "uithouden" zodat je mentaal en emotioneel aanwezig kan blijven voor je kind.
Ik blokkeer soms de deur, adem door en wacht tot de storm gaat liggen
Voor mij was- en is het nog steeds met regelmaat- een uitdaging om mijn kind te laten huilen. Want hey, die zelf-regulatie die moet je wel eerst zelf geleerd hebben. Ik word er wel steeds beter in, al zeg ik zelf. Als mijn zoon van vermoeidheid en teleurstelling de pan uitflipt omdat hij naar bed moet, is het enige dat helpt: de slaapkamerdeur te blokkeren door ervoor te gaan zitten, diep adem te halen om mijn eigen stress-niveau te verlagen, en af te wachten tot de storm is gaan liggen. Ander voorbeeld: mijn zoon liep eens 20 minuten lang hysterisch op het schoolplein na een lange dag kleuterschool en BSO, keihard te gillen als een varken dat naar de slacht gebracht werd. Leidsters kwamen bezorgd kijken, andere ouders trokken hun wenkbrauwen op terwijl ze langsliepen. Kortom: deze situatie was ernstig. En ik stond erbij en ik keek ernaar. Machteloos voelde ik me, maar ook wist ik: dit is het enige wat ik kan doen: hem laten huilen. En wachten. Deze aanpak vraagt dus niet alleen om stevige zelf -regulatie maar ook om heel veel moed om het (al dan niet geprojecteerde) oordeel van andere ouders uit te houden. "Waarom doet ze niks?", zie je ze denken. Nou, van binnen: daar doe ik juist heel veel.
Je kind laten huilen is een taboe in onze maatschappij
Want dat is het, in onze westerse maatschappij is het een taboe om je kind te laten huilen en schreeuwen van boosheid of verdriet. Dat is zielig en dan ben je een slechte ouder. Bovendien is geschreeuw verstorend en heel vervelend. Het moet gestopt worden en wel zo gauw mogelijk! Het wordt nog niet geaccepteerd als een mogelijk goede aanpak om je kind te leren emoties te reguleren. Michaeleen Doucleff schrijft in haar boek Jagen, verzamelen en opvoeden. dat deze aanpak in niet-westerse culturen veel meer gewoon is. Een kind met een driftbui die de pan uitflipt?- niks om je zorgen over te maken: het kind is "het" nog aan het leren, laat het maar gewoon begaan. In deze culturen is het veel gewoner om het kind en zijn emoties de ruimte te geven terwijl de ouder rustig aanwezig blijft en gewoon niets doet. "Er is niks ergs aan, het waait vanzelf weer over", en zo is het.
Het lijkt alsof je niks doet, maar in werkelijkheid doe je juist heel veel
Ik zeg dus zeker niet dat je je kind niet zou mogen helpen door troost en steun te bieden. Maar ik pleit er wel voor dat troosten en steunen ook kan bestaan uit: niets doen, afwachten en ondertussen een veilige haven bieden voor dat wat geuit moet worden. Voor de buitenwereld lijkt het dan alsof je "niks" doet, maar in werkelijkheid doe je juist heeeeeeel veel.
Reactie plaatsen
Reacties