"Wacht eens even, ik hoéf het helemaal niet op te lossen." Ik keek naar mijn ruziënde kinderen, zoomde uit, en ineens drong dit inzicht tot mij door. Voor mij was dat echt een openbaring: de ontdekking dat ik onenigheid of ruzie helemaal niet op hoef te lossen. Het zorgde voor opluchting, ontspanning, ruimte. Bij mij, maar ook bij mijn kinderen.
"Ik moet het oplossen", klopt dat eigenlijk wel?
Op de een of andere manier hebben velen van ons meegekregen dat ruzie iets slechts is, dat je het met elkaar eens moét zijn en dat je altijd alles moet delen. Er rust een enorm taboe op "boos zijn¨ en op "iets voor jezelf willen houden". Als kind hebben we geleerd dat dit ongewenste situaties en emoties zijn die zo snel mogelijk de deur uitgewerkt moeten worden. We hebben geleerd dat je altijd alles moet delen want anders is het onbeleefd en zielig voor de ander.
Maar ik weet vaak helemaal niet hoe ik het op moet lossen
Bij de eerste ruzietjes van mijn kinderen, gingen bij mij dan ook alle alarmbellen af. Mijn reptielenbrein sprong in paniekstatus. Het leek wel alsof het brandalarm afging en alle troepen zich verzamelden om de boel zo snel mogelijk te sussen. De overtuiging "IK MOET DIT NU OPLOSSEN", werd instant geactiveerd. Maar.... ik weet heel vaak helemaal niet hoe ik het op moest lossen.
Geef ze de ruimte om ruzie te maken
Sinds ik ontdekte dat ik helemaal niet altijd direct in hoef te grijpen, neem ik meer afstand van mijn kinderen als er ruzie is. Ik luister wel mee (ook niet altijd trouwens), maar ik zeg gewoon niks. Soms ga ik zelfs bewust even naar boven. Ik laat ze het gewoon lekker zelf uitzoeken. Dit geeft hen ruimte en lucht om de ruzie uit te vechten, en het kost mij minder energie. En natuurlijk gebeurt het dat een van hen naar mij toekomt en om hulp vraagt, of dat ik toch ingrijp als er grenzen overschreden worden.
"Je hoeft je spullen helemaal niet altijd maar te delen"
Vaak gaan ruzies over spullen. Ik ontdekte al vrij snel dat het heel goed werkt als ik mijn kind niet dwing om te delen. Ik zeg dan: "Dit spulletje is van O. Je mag aan haar vragen of jij er nu mee mag spelen, maar O mag Nee zeggen, want het is van haar." Deze uitleg zorgt voor zo veel duidelijkheid: over het recht om iets te mogen vragen, over het recht om "Nee" te zeggen. In 8 van de 10 gevallen mag de ander dan gewoon met het spulletje spelen. In de 2 andere gevallen wordt geaccepteerd dat het niet mag.
Je kind leert om niet alles van zichzelf altijd maar weg te geven
Geen "Nee" kunnen zeggen, is dat niet een van de ingrediënten voor een burn-out?
Vooral jonge kinderen ervaren spullen als verlengstuk van zichzelf. Zij ervaren nog geen afgescheidenheid van zichzelf en de wereld om hen heen. Als je je kind leert dat ze niet hoeven te delen maar iets voor zichzelf mogen houden, leer je ze dus iets over het bewaken van hun eigen grenzen. Je leert ze om niet altijd alles van zichzelf weg te hoeven geven.
Ik vond het best wel spannend om dit ook toe te passen met andere kinderen en vooral met andere ouders erbij. Het is toch een taboe dat je doorbreekt. Maar tot nu toe heb ik alleen maar kunnen voelen dat dit bij de andere ouder ook ontspanning gaf.
Probeer de volgende keer eens:
- Grijp niet in maar laat ze het zelf uitzoeken
- Vind je dat lastig? Loop dan even weg naar een andere ruimte
- Wacht net even iets langer met ingrijpen dan je normaal zou doen.
- Herinner jezelf eraan: "Je hoeft het niet op te lossen. Ruzie maken mag."
- Ruzie over spullen, zeg: Dit spul is van X, je mag aan haar vragen of jij er mee mag spelen, maar X mag Nee zeggen, want het is van haar.
Harte groet,
Loop je tegen uitdagingen aan in je ouderschap en kom je er zelf niet uit? Ik kijk en voel graag met je mee.
Reactie plaatsen
Reacties