Er bestaan geen vervelende kinderen

Nooit heb ik gedacht dat zijn ware drijfveer "een ander pijn doen" was. Ik zag dat het gedrag voortkwam uit onmacht, onkunde om met taal duidelijk te maken dat hij iets niet wilde of juist wel wilde, of doordat hij op moest boksen tegen een ouder kindje dat net even sneller of handiger was, of dat hij ook zo graag mee wilde doen maar niet goed wist hoe dan.

Als een kind vervelend gedrag vertoont, is er altijd meer aan de hand.

Een kind doet niet vervelend om simpelweg te klieren of dwars te zitten. Een kind vertoont dit gedrag om iets duidelijk te maken. En er zit werkelijk áltijd een positieve drijfveer achter negatief gedrag. Een kind vertoont gedrag vanuit een verlangen naar iets fijns: aandacht, erbij horen, veiligheid, geaccepteerd worden. Dat dit negatief uit kan pakken, is een teken dat een kind nog niet geleerd heeft om het verlangen op een constructieve manier tot uitdrukking te brengen. En van wie leren ze dit over het algemeen? Juist, van ons, de ouders.... Vandaar de toevoeging "er bestaan alleen maar vervelende ouders". Want inderdaad kinderen doen hun ouders na. Wat dat betreft kan het gedrag van je kind soms best genânt zijn. De oplettende kijker ziet namelijk in het gedrag van het kind een weerspiegeling van het gedrag van de ouder.

Geen straf, wel grenzen aangeven

Vanuit deze visie, geloof ik ook zeker niet in straffen. Een kind vertoont vervelend gedrag omdat het simpelweg nog niet beter kán. Als we onze kinderen daarvoor straffen, wat bereiken we daar dan mee, behalve een beschadiging in de vertrouwensband met de ouder? En je kan je afvragen, in hoeverre een straf bijdraagt aan de intrinsieke motivatie om het de volgende keer anders te doen. Leert een kind van straffen "hoe het dan wel moet? Duidelijk grenzen aangeven is daarentegen wel noodzakelijk in situaties waarbij je kind over jouw grenzen of die van een ander kind gaat.

Liever negatieve aandacht dan geen aandacht

Een voorbeeld: onze zoon wilde als peuter nog wel eens gaan schreeuwen en gillen, zomaar uit het niets leek het. In het begin hadden we nog niet door waarom hij dit deed. We schrokken van zijn ongepaste gedrag, maanden hem tot stilte wat de situatie natuurlijk alleen maar erger maakte. Totdat ik hem vroeg: wil je ook aandacht? "Ja", knikte het ventje met een zucht. Hij had er de woorden nog niet voor gevonden om dit te vragen, het juiste gedrag nog niet ontdekt om dit op een gezonde manier aan te geven. Het enige dat hij wist was: als ik vervelend doe, krijg ik aandacht. En dat is wat ik graag wil. Negatieve of positieve aandacht, dat maakt een kind niets uit. Moeilijk te geloven hè? Maar bekijk het eens zo: helemaal geen aandacht is vele malen erger dan negatieve aandacht. 

Probeer maar eens uit, in een situatie dat je kind vervelend gedrag vertoont:

• Haal een aantal keer diep adem. Weerhoud jezelf ervan om direct op de situatie in te springen. Gun jezelf minimaal 10 extra seconden.
• Indien je kind een ander pijn doet: probeer het gedrag eerst rustig te stoppen of het kind uit de situatie te halen. 
• Doe dit rustig, duidelijk en zonder oordeel. Je hoeft echt niet boos te worden. Dat heeft namelijk geen enkele zin en draagt niets bij.
• Bekijk je kind, maak contact met je kind. als je kind te boos is voor contact, blijf dan energetisch aanwezig bij de situatie. "Draag de situatie". 
• Praat niet direct op hem of haar in. Verstil en  voel wat je kind werkelijk wil vertellen.
• Geef je kind ruimte. Soms is dat alleen al genoeg.
• Pas als je kind enigszins bedaard is: 
• Vraag je kind eventueel wat het graag wil, wat het voelt etc. Help je kind hierbij. 
• Als er geen antwoord van je kind komt, voel dan bij jezelf wat JIJ nodig hebt op dat moment: vaak is dat ook wat je kind nodig heeft. En in 9 van de 10 gevallen is dat simpelweg een dikke knuffel. 
• Focus op zijn wensen en behoeftes, besteed niet te veel aandacht aan het negatieve gedrag. Wat je aandacht geeft, groeit.

• Maar het allerbelangrijkste is: maak de mind-switch: je kind IS niet vervelend. Je kind vertoont vervelend gedrag omdat het niet anders kan. Het is JOUW taak om je kind te leren het beter te doen.

• En merk je dat je toch heel boos wordt of dat jij je mateloos irriteert: doe dan een sessie met mij om te ontdekken wat het is dat jou zo triggert.

En wat betreft die vervelende ouders..... die doen ook maar hun stinkende best, handelen vanuit liefde en doen het op die manier omdat ze niet beter kúnnen, het niet beter geleerd hebben. Zie je de parallel?