Al in eerdere blogs heb ik geschreven dat mijn wolkje niet knalroze was toen ik moeder werd. In deze blog wil ik daar meer over vertellen. Iets wat ik erg spannend vind want het is zo persoonlijk en zo kwetsbaar. En ik merk dat er toch nog, ondanks al mijn "werk" schaamte op zit. Maar ik vind het belangrijker om bij te dragen aan openheid over dit thema zodat we er meer over gaan praten en het makkelijker wordt om hulp te vragen voor jonge moeders die zich eenzaam en onzeker voelen. Want zo voelde ik mij tijdens de eerste maanden als moeder.

Rond 9 jaar vindt er een belangrijke verandering plaats bij kinderen. De antroposofen noemen het "de val uit het paradijs". Deze fase wordt vaak verward met de pubertijd. Echter heeft het niets met puberen te maken. Gek genoeg is deze fase niet erg bekend onder ouders, wat jammer is want het leidt tot onbegrip. Wat houdt deze fase in en hoe kan je ermee omgaan? Dat wil je in dit blog graag vertellen. 

Waarom? Omdat ik heb geleerd dat dit in sommige situaties het enige is dat "helpt". Omdat het averechts werkt als ik mijn kind probeer te benaderen tijdens een hysterische huilbui. Omdat hij dan nog veel harder gaat schreeuwen en mij weg duwt of zelf weg rent. Helaas voor mij, want een knuffel en lieve woordjes fluisteren is makkelijker uit te houden dan geschreeuw dat door merg en been gaat. 

Kindercoaching is- hoe kan het ook anders- coaching voor het kind. Wat is coaching eigenlijk? En wat bereik je ermee? Dat wil ik je in dit blog vertellen.

"Ik voel me schuldig dat ik hier ben op een weekenddag en niet bij mijn kinderen". Het is een zin die ik vaak hoor tijdens een voorstelronde op een workshopdag voor moeders. Schuldig voelen, moeders zijn er écht goed in. Ik inclusief. Ik voel me schuldig als ik mijn kinderen weinig aandacht geef, als ik weg loop van school en mijn zoon is in tranen, als ik uit mijn slof ben geschoten, als ik ze veel te lang tv heb laten kijken. Ik kan me schuldig voelen als ik denk dat ik mijn kinderen te kort borstvoeding heb gegeven of veel te vroeg naar de crèche heb gebracht. Ik kan me schuldig voelen omdat ik het niet uithoudt om samen in een bed te slapen. Kortom, ik voel me schuldig als ik denk dat ik niet de perfecte moeder ben.

Mijn heerlijke lieve zoon van 4 jaar wil pertinent niet door mij gekust worden. Hij vindt mijn kusjes vies want ze zijn nat. En nee, dit is geen fase. Het duurt namelijk al een jaar of twee. En dat vind ik vreselijk want hij is zo 'adorable' , hij heeft van die heerlijke mollige kuswangen en zijn haren ruiken zó heerlijk. Ze zijn zó uitnodigend om te kussen. 

Ik geniet niet van moeder zijn als ik moe ben en mijn kinderen niet in beweging krijg. Als mijn hoofd overloopt van to-do's. Ik geniet niet als ik uit mijn slof schiet omdat ik me machteloos en gefrustreerd voel, als mijn kind niet naar mij luistert, me wegduwt en naar mij schreeuwt.  Kortom: ik geniet niet als ik er niet bij ben met mijn hoofd, als ik gespannen en gestrest ben. Als ik niet aanwezig ben in mijn lijf, en ik mezelf 'verlaat', dan geniet ik niet. 

De overtuiging "Ik moet het oplossen", is bij mij een diepgewortelde. Gisteren nog kwam hij voorbij. Onze zoon was intens verdrietig omdat zijn zus een partijtje had en hij niet.

Naar bed brengen vind ik een van de vervelendste dingen om te doen. Als we eenmaal liggen met z'n allen, ja, dan vind ik het heerlijk. Alleen die weg ernaartoe...... de strijd om pyjama' s aan te trekken en tanden te poetsen... Alles tien keer moeten vragen, er een spel van maken (onze tandenborstel en pyjama kunnen praten...), manipuleren, dreigen, smeken, aangeven dat "Hoe sneller we nu in bed liggen, des te sneller we kunnen lezen". Ik heb er soms (vaak) helemaal geen energie voor, geen zin in. Ik wil gewoon dat ze luisteren, "en wel nu". Maar goed, dat werkt dus niet, niet bij mij, niet bij ons.

Vorige week gingen mijn kinderen, net als de rest van Nederland, weer naar school. Hallejulia, handen vrij! Wat ik even over het hoofd had gezien was dat dit best weer veel en spannend zou zijn voor onze gevoelige kleuter. Bij het avondeten kreeg hij dan ook een fikse huilbui en woede-uitbarsting. En bij het afronden van het bedtijdverhaaltje herhaald dit zich omdat hij er maar niet uitkwam op welke pagina het oortje gevouwen moest worden.

"Wacht eens even, ik hoéf het helemaal niet op te lossen." Ik keek naar mijn ruziënde kinderen, zoomde uit, en ineens drong dit inzicht tot mij door. Voor mij was dat echt een openbaring: de ontdekking dat ik onenigheid of ruzie  helemaal niet op hoef te lossen. Het zorgde voor opluchting, ontspanning, ruimte. Bij mij, maar ook bij mijn kinderen.

Wie mij persoonlijk kent, zal weten dat ik nogal een obsessie heb met het reguleren van het schermkijkgedrag van mijn kinderen. Ik voer bij ons thuis een strikt regime als het om filmpjes kijken gaat. Er mag door de weeks een half uurtje tot uur gekeken worden voordat we gaan eten. In het weekend, kijken ze in de ochtend zodat papa en mama kunnen uitslapen en op vrijdag hebben we film-pizza-avond. Al me al, mogen ze dus behoorlijk wat uren kijken per week. Ik ben vooral ook heel selectief in wát er gekeken wordt.